Chcesz się rozciągnąc? To przestań się rozciągać!

Joga postrzegana jest głównie jako rozciąganie i to często ekstremalne. Oprócz oczywistego faktu, że daleko jej do zwykłego strechingu, tematowi postanowiłam przyjrzeć się pod kątem bezpieczeństwa, aby obalić mit "pokonywania ograniczeń na siłę". Po wielu godzinach pracy nad krnąbrnym umysłem i ciałem, przedzierania się przez ból, chcę się podzielić moimi obserwacjami. Nie są one, jak się okazuje, tylko moje - mówią o nich, bardziej naukowym językiem, książki dot. fizjologii i anatomii człowieka. 

W prostej i skrótowej formie przybliżę myśl dotyczącą  rozciągania bez rozciągania.

Na początek pytanie: czego potrzeba skróconej tkance (mięśniowi, powięzi etc.), którą chcemy wydłużyć? Ekstremalnego ciągnięcia?

Wyobraź sobie kawałek ciasta wyjętego z lodówki. Chcesz je rozwałkować. Czy uda ci się to jeśli zaczniesz na siłę zmieniać jego długość? Możesz, w najlepszym wypadku, zmienić poziom swojej irytacji, a ciasto połamać na kawałki. Chwilę trzeba odczekać, ciasto lekko pougniatać i dopiero brać się za zmienianie jego kształtu.

Tkanki trzymane przez nas w metaforycznej lodówce, albo już bardzo dosłownie - w utartym schemacie nawyków ruchowych (czy gorzej - "bezruchowych") jest dokładnie jak to ciasto. Albo jak kawałek nowej plasteliny. Dlatego mimo najszczerszych chęci,  nie dość, że ciało cie nie posłucha to nagły przypływ dbania o zdrowie i elastyczność, potraktuje jak przemoc.

Ludzki organizm - mądra maszyna, wiele ma takich programów, które zwyczajnie chronią je przed uszkodzeniem. Naturalne jest, że jeśli nagle, „na już”, zechcesz wydłużyć mięsień,  ciało zrozumie to jako agresję, obroni się, by nie dopuścić do zerwania/naderwania danego fragmentu.

Odruch ten chroni cię w sytuacjach zagrożenia, takich jak, np. upadek, niefortunny ruch, źle postawiona stopa; w sytuacjach, w których bardzo zależy nam na zachowaniu ciągłości tkanek.

Co jeśli jednak wskazane jest, by dla zdrowia trochę to nasze mięsko uelastycznić? Mnich buddyjski powiedziałby pewnie - potrzeba spokoju i cierpliwości. A co ja ci powiem? "Potrzeba spokoju i cierpliwości". I dodam: "oddechu".

Z taką informacją masz ułatwiony start. Albo utrudniony. Bo oznacza to uzbrojenie się w cierpliwość, przyznanie się do ograniczeń i zaakceptowanie ich. Cudów nie ma. Efektywne rozciąganie to takie, gdy pracujesz na 70-90% (albo lżej, zależy od dnia i kondycji psychicznej). Wchodzimy w asanę, zatrzymujemy się, gdy tylko poczujemy pierwszy opór i...ROZLUŹNIAMY.

Zamiast popychać i rozciągać - bo to właśnie wtedy tkanka nie napnie się w wyżej opisanym odruchu obronnym. Upragniony efekt osiągniemy przez zatrzymanie, oddech i rozpuszczanie napięć od wewnątrz. Gdy ciało "zrozumie", że jest bezpiecznie, odpuści i "pozwoli" na więcej.

Elastyczność cielesna i umysłowa to kwestia rozluźnienia się i spokojnego przyjmowania nowego kształtu. Takie zmiany są, nie tylko lepiej przyswajane,
ale i trwalsze.

Dlatego - oddychaj, szanuj granice, przesuwaj je mądrze, rozluźniając, a nie idąc za wszelką cenę do przodu. Jak powiedział Moshe Feldenkrais "Less is more", i trudno się z nim nie zgodzić.